“Het grote verschil met nu is wel dat het speelveld toen heel anders was”, legt hij uit. “Vroeger was het relaxter.”
Op het hoogtepunt waren er zo’n zevenhonderd studenten in het bezette gebouw. Er werd druk gedebatteerd, gediscussieerd en zelfs geschaakt. Speciale groepen studenten hielden destijds nauwlettend in de gaten dat er geen schade werd toegebracht, terwijl bij de ingang een groot zelfgemaakt bord hing met daarop de sleutels van alle kamers. “Het was eigenlijk best een ludiek gebeuren.”
Stenen uit de straat
Van Riel merkt op dat de huidige demonstraties veel emotioneler zijn dan die van vijftig jaar geleden. “Vroeger draaide het om het afzetten tegen de oudere generatie, maar nu gaat het om oorlogsgeweld.”
Hij begrijpt daarom ook wel de frustratie en vastberadenheid van de nieuwe generatie protestanten. Van Riel legt uit dat de demonstranten aanvankelijk keurig binnen de grenzen van de wet bleven tijdens hun protest, voordat ze besloten het Maagdenhuis te bezetten. “Maar dan luistert er niemand.”
Na vijf dagen werd de bezetting van ’69 hardhandig beëindigd door de politie, waarbij 660 mensen werden gearresteerd. “Als je alles volgens de regels doet, gebeurt er niets. Soms moet je uit de pas lopen. Het is misschien niet recht te praten, maar het is nodig om je punt te maken.”
Meer demonstraties lijken op komst, en het lijkt er niet op dat de spanningen snel zullen afnemen. “Jonge mensen zullen altijd de barricades blijven bestormen voor een goede zaak”, concludeert Van Riel. “Gelukkig maar.”
