Voor de familie kwam het overlijden in 2005 van Stefan totaal onverwacht. “Hij was een populaire jongen, sociaal ook. Hij had veel vrienden”, zegt zijn moeder nu. “Maar hij was ook wel onzeker, vertelde nooit echt hoe het met hem ging”, vertelde ze in de documentaire.
Pas na zijn overlijden hoorden ze van vrienden dat Stefan wel eens vertelde dat hij ‘bij het spoor’ stond. Chantal: “Maar niemand nam zijn problemen serieus. ‘Ah joh, kom een biertje drinken’, zeiden ze dan. En dat deed hij dan.” Haar advies is helder: “Als je van iemand zulke signalen krijgt: neem het alsjeblieft serieus.”
‘Eeuwig verder feesten’
Zijn beste vriend Tim verongelukte enkele jaren eerder. ‘Binnenkort ben ik bij jou en dan gaan we voor eeuwig verder feesten’, meldde hij op toenmalig chatprogramma MSN. Ook daar sloeg niemand uit zijn omgeving op aan. “Wij wisten niets van zijn problemen af, maar misschien was hij inwendig wel heel eenzaam”, zegt zijn moeder nu.
Zus Chantal: “Ik vraag mij wel eens af hoe hij zich gevoeld moet hebben, toen niemand zijn problemen serieus nam. Wij zijn nooit boos op hem geweest. Ik vind het vooral erg dat hij blijkbaar geen uitweg meer zag.”
Uit recente cijfers van de Gezondheidsatlas van de GGD blijkt dat veel West-Friese jongeren kampen met mentale problemen. Monique heeft drie kinderen die op het RSG in Enkhuizen en het Martinuscollege in Grootebroek zitten of hebben gezeten. “Mentale problemen, de gevolgen van sociale media of pesten zijn onderwerpen die weinig behandeld worden. Dat mag van mij wel meer. Je moet het bespreekbaar maken, zodat de kinderen wat sneller hulp gaan zoeken.”
Bewijsdrang
Ze benoemt de druk waarmee jongeren kampen. Monique: “Ze moeten heel veel. Ze worden al jong geacht te weten wat ze later willen worden en de komst van sociale media en influencers maakt het er niet gemakkelijker op. De kinderen ‘moeten’ er allemaal op een bepaalde manier uitzien. Onderlinge bewijsdrang speelt ook een grote rol.”
Stefan is inmiddels al 19 jaar niet meer in hun midden, binnenkort zou hij 40 jaar worden. Chantal: “Je denkt vaak: zou hij zelf ook kinderen hebben gehad, hoe zou hij onze kinderen vinden. We hebben het nog heel vaak over hem. Ook tegen onze kinderen nu. Hij is er dan wel fysiek niet meer, voor ons is hij er nog altijd wel.”
