Op latere leeftijd kregen ze Wiljan. Hij raakte ook besmet met het horeca-virus. “We zijn tegenover het café gaan wonen zodat we dichtbij hem waren”, vertelt Miem. Maar toch moesten ook opa en oma een groot deel van de opvoeding op zich nemen, want met een eigen café moet je vaak tot in de late uurtjes werken. Wiljan volgde een horeca-opleiding en werkte op diverse plekken. “Hij zei vaak: ‘ik ben te laat geboren’. Onze verhalen over hoe de horeca vroeger was, daar kon hij van smullen. Dat had hij ook graag willen meemaken.” En toen Wiljan in de zaak kwam werken, vertelde hij zijn ouders over zijn droom: hij wil van het café in Maasniel een eetcafé maken. “Het was geen jongen om achter bar te hangen hier in het café”, vertelt Miem. “‘Mam, zei ie dan, die aaj mennekes vertellen elke avond hetzelfde, over het weer, hun kleinkinderen en de oorlog. Ik moet wat te doen hebben’.”
