Het sportmoment van Stephan Brandhorst: absurde sprongen op een bijzondere plek

Elise de Rooij



Een sportwedstrijd die thuishoort op een ansichtkaart. Met polsstokhoogspringer Menno Vloon reisde NH Sport-verslaggever Stephan Brandhorst af naar Aken, net over de grens in Duitsland. Daar zag hij één van de mooiste entourages voor een atletiekwedstrijd. “Dit is hoe je een wedstrijd écht aanzien geeft.”

Tijdens een zonnige Hemelvaartsdag ontstond het idee. Menno Vloon, de beste polsstokhoogspringer van Nederland, was aan het inspringen op het middenterrein. Waar veel atleten volledige gefocust zijn op hun komende wedstrijd, raak ik met de Zaandammer aan de praat. “Als je echt een keer iets gaafs wil filmen, dan moet je mee naar Aken”, zei hij.

Op Instagram had ik al wat filmpjes voorbij zien komen van zogenaamde ‘marktwedstrijden’. Vloon rijdt geregeld naar Duitse steden als Dessau, Düsseldorf, Wesel en dus ook Aken. Op het plein voor de Dom van Aken vindt daar jaarlijks een groot springfestijn plaats.

Domspringen

Na wat contact over en weer besloot ik af te reizen naar Aken. Het aanvankelijke idee was om in het busje van Menno mee te rijden, maar de agenda’s lieten dat niet toe. En dus spraken we af dat we elkaar in Aken zouden ontmoeten.

Op 11 september stond het Domspringen in Aken op de planning. Een zoekgeraakte zonnebril zorgde voor enige vertraging en de file onderweg hielp niet mee, maar toch was ik ruim op tijd in het centrum. Vloon deelde zijn locatie op Whatsapp en we ontmoetten elkaar vlakbij de Dom.

Voor de beweegbare paaltjes kreeg de polsstokhoogspringer, die vlak daarvoor elfde op de Olympische Spelen was geworden, enkele vragen van de Polizei. De strekking was dat hij daar niet mocht parkeren en het nogal lange voorwerp op zijn dak zorgde ook voor gefronste wenkbrauwen.

Tekst loopt door onder de foto.

Met de stokken van een paar meter balancerend op zijn schouders, liep Vloon vervolgens naar het wedstrijdterrein. Wat we daar aantroffen, had ik echt niet verwacht. Tribunes met plek voor 3.000 toeschouwers en dat op één van de mooiste plekken van Duitsland. Direct voor de Dom van Aken. Het was indrukwekkend om te zien hoe dichtbij iedereen zat.

Ik had als pers het geluk dat ik echt bovenop de baan kon staan om alles te filmen. Die baan lag op een houten verhoging van een meter. Daarnaast was een smalle strook met daarnaast de reclameboarding en daar meteen achter zat het publiek. Weinig ruimte om te manoeuvreren, maar daardoor een extra knusse omstandigheid.

Gemütlich

Wat ook opviel: voor Duitse begrippen was het totaal niet overgeorganiseerd. Ik kon vrij rondlopen, naast de mat met mijn camera staan zonder dat iemand vroeg wat ik aan het doen was of zei dat ik op een andere plek moest gaan staan. Sehr gemütlich, zullen we maar zeggen.

Tekst loopt door onder de foto.

Door de lens van de camera zag ik de atleten over grote hoogtes vliegen. Erg indrukwekkend als je er pal naast staat. Bij het inspringen vloog Vloon al simpel over een meter of vijf. Ik wilde hem graag voorafgaand aan de wedstrijd interviewen. Dat leek niet meer te kunnen, omdat de aanloop wat rommelig was en het inchecken bij zijn hotel langer duurde dan gebruikelijk.

Maar op geheel eigen wijze stond hij onverwacht naast mij. “Zullen we nu het interview doen?”, vroeg hij. Ineens stonden we op een supermooi plekje. Op de trap, naast de bobo’s, vlak voordat hij werd voorgesteld aan het publiek. Zijn enthousiasme staat mij nog goed voor de geest. Aan alles merkte je dat hij het geweldig vond om in Aken te springen. Hij was helemaal hyped.

Tekst loopt door onder de video.

In rap tempo gingen de atleten springen. De ene nog hoger dan de ander. Vloon had zijn starthoogte bepaald en haalde die direct. Ook de volgende sprong was meteen raak. Het beloofde een spannende avond te worden, totdat de weergoden in Aken van zich lieten horen. Het regende pijpenstelen en het Domspringen viel letterlijk in het water. Vanwege de gladheid werd het voor de atleten te gevaarlijk en eindigde de avond plotseling. Ruim anderhalf uur eerder dan gepland.

Weliswaar won Vloon de wedstrijd, maar hij baalde dat de avond zo snel voorbij was. Hij had zo’n zin om het publiek op een onvergetelijke avond te trakteren en zelf tot een mooie hoogte te komen. Na afloop zat ik bij een Grieks restaurant, één van de weinigen waar nog plek was vanwege het weer, een pita gyros naar binnen te werken. Vloon was door de organisatie uitgenodigd om in een chique restaurant nog een diner te hebben. Verschil moet er zijn.

Tekst loopt door onder de foto.

Een dag later was er niets meer van het Domspringen te bekennen. In een razend tempo was het terrein opgedoekt en lag de Dom er weer net zo vredig bij als altijd. Een bijzonder evenement dat in Nederland ondenkbaar is, omdat polsstokhoogspringen weinig aanzien heeft. Maar ook wellicht omdat er weinig van dit soort pittoreske plekjes te vinden zijn.

Stephan Brandhorst



Website

Lees ook deze artikelen