De aanloop naar deze gouden tijden was moeilijk voor Adigida. Hij kampte met een bovenbeenblessure, struggelde met een hernia en koos ervoor om alles achter zich te laten. “Het ging gewoon niet meer hier in Nederland.” Hij appte Jeremiah Azu, een Engelse atleet waar hij goed bevriend mee is. “We hebben gebeld. Toen heb ik de coach een berichtje gestuurd en toen heeft hij mij een kans gegeven.”
Binnen no-time was Adigida verhuisd. Samen met zijn moeder is hij gelijk, met al zijn spullen, naar Italië gereden. “We hebben alles in de auto geslingerd. Het verbaasde me hoeveel spullen ik had. Toen zijn we teruggereden (naar Nederland, red.) en daarna ben ik met de motor weer naar Italië gegaan. Echt een mooie route, met allemaal bergweggetjes.”
Grote gok
In de studentenstad Padova, vlakbij Venetië, voelt hij zich helemaal op zijn gemak. “Het was een hele grote gok. Ik dacht: ik zie het wel. Ik wilde op mijn 25e of 26e staan waar ik wil. Als dat niet gebeurde, dan zou ik stoppen. Om in je eerste seizoen en derde wedstrijd zo’n pr te lopen, daar kan ik alleen maar tevreden mee zijn.”
“We hebben echt een professioneel team”, vertelt hij over het topsportleven in Italië. “De fysio is iedere dag op de baan. Er kijken veel meer ogen mee dan in Nederland. Dat werkt voor mij goed. Als je hier gaat trainen, moet iedereen werken daarnaast. Dat maakt het lastig om dan in de middag te trainen. Bij ons kan dat altijd.”
