“Eigenlijk moet iedereen op zijn achttiende een brief krijgen met: schrijf je in bij de woningbouwvereniging”, zegt Eva Hamer. Daar had zij zelf namelijk niet aan gedacht. De 31-jarige woont noodgedwongen nog bij haar vader en valt tussen wal en schip. Ze verdient te veel voor sociale huur en te weinig voor vrije sector. “De uitzichtloosheid is mentaal slopend.”
Als kind speelde Eva vaak het computerspel The Sims, waar ze virtueel kon ronddwalen in haar vrijstaande huis, compleet met twee badkamers, drie slaapkamers en een ruime tuin. Op haar tiende leek dit ideaalbeeld zo vanzelfsprekend. Maar toen ze 26 werd, ontdekte ze dat die droom minder realistisch was dan ze ooit had gedacht. Nu, is ze 31, en al vijf jaar op zoek.
Kak, ik moet een huis zoeken
In 2009 verhuisde Eva met haar ouders, broer en zusje naar een eengezinswoning in de Broekpolder, Beverwijk. Een jaar later scheidden haar ouders en vertrok haar moeder naar Heemskerk, terwijl zij met haar vader, broer en zusje in de woning achterbleef. Niet lang daarna vertrok haar broer om te gaan studeren. Na verloop van tijd kreeg haar vader een vriendin in Tiel, Gelderland.
Toen kwam de schok: “Mijn vader zei dat hij met enkele jaren wel in Tiel wilde gaan wonen. Ik dacht: kak, nu moet ik zelf op zoek naar een huis. Ik was toen 26 en nooit bezig met een huis zoeken, maar ik heb me per direct ingeschreven bij de woningbouwvereniging. Veel te laat natuurlijk.”
Ze belandde in het circus van lange wachtlijsten, dure huur, wachten, hoop houden om vervolgens weer teleurgesteld te worden. En dan vreet aan je weet ze uit ervaring.
Kopzorgen
“Mentaal is het moeilijk”, legt ze uit. “Je wilt verder met je leven, maar wordt kleingehouden omdat je thuis woont. Ik betaal mijn vader wel kostgeld, maar ik mis een stukje zelfstandigheid. Het klinkt gek, maar ik wil ook huur of hypotheek betalen en een rekening krijgen voor gas water licht.”
Dagelijks schieten er vragen door haar hoofd als: ga ik ooit een huisje krijgen, kom ik ooit verder? “Het is ook een soort angst en onzekerheid.”
Tussen wal en schip
Ook gaat ze volgend jaar meer verdienen waardoor ze niet meer in aanmerking komt voor sociale huur. Vrije sector woningen zijn vaak rond de 1200 euro wat ze met een budget van 925 per maand niet gaat redden. Van een hypotheek hoeft ze in haar eentje ook niet te dromen. Door haar studieschuld gaat er zo’n 50.000 euro van de 180.000 euro die ze kan lenen.
“Misschien dan toch het advies van Hugo de Jonge opvolgen?” grapt ze. “Op Tinder zie je nu overal: alleen samen krijg je een hypotheek.”
Niet verder komen
Haar leven stagneert en niet alleen dat van haar, ook dat van haar vader. “Mijn vader wil gewoon zijn leven opbouwen in Tiel, maar dat kan nu niet. Het huis kan ook niet op mijn naam geschreven worden, dat mag alleen als ik ernstig gehandicapt ben. Ik heb al een keer gegrapt: gooi me maar van de trap.”
Ondanks alles blijft ze hoop houden en speurt ze sites als Funda, MVGN, Dak en breidt ze haar zoekgebied uit met omgeving Haarlem en Zaandam, maar haar ook daaruit luidt haar conclusie: ‘even hopeloos’.
