Toen hij al dakloos was, werkte hij een tijd bij een fastfoodrestaurant in Noord. Hij laat ook een map vol documenten zien. “Ik heb alle papieren, maar ik kan geen huis huren. Het is te duur. Ik wil werken en ik wil in Nederland blijven, maar waar ik kan wonen weet ik niet. Niemand wil op straat leven. De straat is een schijtleven”, zegt hij.
Britt en Irene horen het aan en knikken, maar meer dan de koffie, een maaltijd en hier en daar een schone onderbroek of sokken kunnen ze niet bieden. “De verhalen zijn schrijnend. We verwijzen mensen door, zijn een vraagbaken, maar met de bakfiets lossen we het probleem niet op. We verzachten het alleen”, vertelt Bom.
