“Ik zal trachten alles zo getrouw mogelijk weer te geven, zodat een ieder die het leest zich een duidelijk beeld kan vormen van de toestanden waarin wij in deze tijd leefden.” Deze woorden zijn voor Carolien het teken om met de dagboeken aan de gang te gaan. “Ze heeft het niet voor zichzelf gedaan, maar echt voor het nageslacht. Dat greep mij, ik dacht dat mag ik niet verloren laten gaan.”
Annie ziet thuis alles voorbij komen. Van krijgsgevangen gemaakte Nederlandse soldaten tot mensen uit Den Helder die moesten worden ondergebracht vanwege de bombardementen. Er komen onderduikers, waaronder een neef uit Noordwijk die vlucht voor de Arbeitseinsatz, de tewerkstelling. Maar het gezin wordt ook gedwongen om Duitse soldaten in huis te nemen. “Annie schreef dat ze er van gruwelde als ze de soldaten op de trap tegenkwam. Het is echt goed beschreven.”
Neergeschoten op dansavond
Soms verliepen de dagen rustig, was het gezellig, werd er een potje gekaart en af en toe werden er ‘gewoon’ bruiloften gevierd. Er werd gesmokkeld en geruild om suiker en koffie bij elkaar te scharrelen. Maar ook de grote gebeurtenissen komen aan bod. “Ze beschrijft de dansavond waarbij een Duitser een jongen uit Breezand neerschoot omdat ze woorden kregen over een meisje. Maar ook over het neerstorten van vliegtuigen hier vlakbij.”
Tekst gaat door onder de foto.
