De sportfaciliteiten voor Albanese kinderen zijn niet al te best, vertelt Mayra. “Bij een internationale school was het nog redelijk. Er was bijvoorbeeld wel kunstgras, maar dan vlak over de stenen heen. Dat was daar superluxe, maar in Nederland mag dat niet. In het plaatsje Maminas stonden in een gymzaal twee palen vast in de grond. Supergevaarlijk.”
Lekke basketballen
“Er was daar ook maar één volleybal en dat speelden ze dan buiten op een stenen ondergrond. Aan het einde van de dag was de bal stuk en dan houdt het dus op. En dan ook nog allemaal lekke basketballen. We hebben een sporttas vol met spullen voor ze achtergelaten”, vervolgt Mayra.
“Op een andere school sliep een leraar zelfs bij de gymzaal. Daar lag een matras in één van de kleedkamers. Hij verdiende maar vijfhonderd euro per maand”, aldus Marika. “Toch heerst er veel saamhorigheid in Albanië. Ze hebben heel weinig en trekken dan veel meer naar elkaar toe dan de mensen hier in Nederland”, vult Marieke aan.
Tekst loopt door na de foto.
